Ziembiński Kazimierz mjr pil. inż.

Urodzony 2.12.1887 r. w Krakowie, syn Stanisława i Augusty. W dniu 15.12.1914 r. jako ochotnik zgłosił się do służby w lotnictwie rosyjskim, został przydzielony do 1 awiacyjnej roty. W wojsku carskim ukończył oficerski teoretyczny kurs lotniczy w Petersburgu, Szkołę Lotniczą w Moskwie oraz Sewastopolu. W dniu 22.01.1918 r. wstąpił do I Polskiego Korpusu Wschodniego, w okresie od początku marca do 23.06.1918 r. służył w I Polskim Oddziale Awizacyjnym Polskiego Korpusu Wschodniego.

Z początkiem grudnia 1918 r. przyjęty został do II Grupy Lotniczej w Krakowie, dnia 6.03.1919 r. otrzymał przeniesienie do 3 EWlkp (późniejsza 14 EW). Na Front Litewsko–Białoruski wyruszył w dniu 28.11.1919 r. w składzie I Grupy Lotniczej. Wyróżnił się wówczas podczas działań nad twierdzą bobrujską. Od 3.02.1920 r. pełnił funkcję kierownika oddziału „aerofoto” oraz oficera taktycznego. W dniu 17.04.1920 r. o godzinie 8 rano wystartował wraz z obs. Michałem Dzierzgowskim (w asyście 3 innych polskich maszyn) w celu zbombardowania bolszewickiego lotniska w okolicy stacji kolejowej Sławiany na linii Orsza-Borysowo. Widząc nadlatujące polskie samoloty bolszewicy poderwali do walki dwa myśliwskie Nieuporty. Oba zaatakowały załogę Ziembiński – Dzierzgowski lecących mało zwrotnym i niezbyt zdatnym do walki powietrznej wywiadowczym DFW C V. Nieuporty atakowały od spodu, poza polem ostrzału broni polskiego obserwatora. Pilot Ziembiński wiedząc, że nie ma szans na ucieczkę ani wymanewrowanie zwinnych myśliwców postanowił nurkować, aby nabrać prędkości i po chwili unosić nos pod kątem 45 stopni, tak aby umożliwić obserwatorowi prowadzenie ostrzału. Po kilku minutach gonitwy jeden z napastników został trafiony, skręcił w prawo i poszybował w kierunku ziemi. Pilot drugiego z Nieuportów widząc, że do walki włączają się pozostałe polskie maszyny (m.in. samolot pilotowany przez Czesława Łagodę) zrezygnował z dalszych ataków. Załoga Dzierzgowski-Ziembiński wykonała zadanie wyrzucając cały zapas bomb na sowieckie lotnisko. Po powrocie na lotnisko okazało się, że ich DFW otrzymał 8 trafień: jedno w podstawę k. m. obserwatora (na linii jego korpusu), drugi postrzał był zaraz nad głową pilota, trzeci uszkodził ster kierunku, a pozostałe pięć przestrzeliły skrzydła. Zajęta walką załoga DFW nie zauważyła co stało się z trafionym przez obs. Dzierzgowskiego myśliwcem, jednak kilka dni później zestrzelenie i śmierć pilota sowieckiego zostało oficjalnie potwierdzone. Była to pierwsza zwycięska walka powietrzna lotnictwa polskiego w wojnie z bolszewikami. W sierpniu 1920 r. ppor. Ziembiński został na własną prośbę przeniesiony do 13 EM. Jeszcze w październiku 1920 r. czynnie wykonywał loty bojowe w rejonie Nowogródek-Mir.

Od 13.11.1920 r. wraz z eskadrą stacjonował w Bydgoszczy. Dekretem L. 2567 z 19.01.1921 r. został zatwierdzony w stopniu porucznika (z dniem 1.04.1920 r.). Rozkazem Ministra Spraw Wojskowych L. 2145 z 1922 r. przyznano mu tytuł i odznakę pilota na czas służby w Wojskach Lotniczych. Od maja 1923 r. służył w 3 PL, następnie w okresie od 16.04-9.05.1923 r. szkolił się w Wyższej Szkole Lotniczej w Grudziądzu. Od 3.08.1925 r. pełnił funkcję dowódcy 111 EM w 1 PL. W listopadzie 1926 r. został przeniesiony do kadry oficerów lotnictwa. W styczniu 1930 r. został przydzielony na trzymiesięczny kurs oficerów sztabowych lotnictwa przy Wyższej Szkole Wojennej. W późniejszym czasie był inspektorem Dowództwa Okręgu Korpusu, nadzorował m. in. budowę kilku lotnisk (np. w Zajezierzu k. Dęblina). Mjr pil. Kazimierz Ziembiński zmarł w dniu 17.01.1963 r., pochowany został w Buenos Aires w Argentynie, symboliczne miejsce pochówku znajduje się również na warszawskich Powązkach.

Za wybitne czyny bojowe w okresie wojny polsko–sowieckiej odznaczony został Srebrnym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 3237, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych, a także Polową Odznaką Pilota nr 27.

Jeśli posiadają Państwo materiały, które mogą uzupełnić lub wzbogacić artykuł prosimy o kontakt za pomocą formularza kontaktowego